به گزارش سردار بی نشان به نقل از آنا، با انتشار اخباری مبنی بر به شهادت رسیدن حاج احمد متوسلیان در همان زمان ربودن شدن و گمانه‌زنی‌های مختلف در این زمینه و تأیید و تکذیب‌های متعدد درباره این خبر، نادر طالب‌زاده در برنامه این هفته عصر به سراغ همین موضوع می‌رود.

محور اصلی گفت‌وگوی برنامه سه‌شنبه شب عصر، ماجرای ربوده شدن حاج احمد متوسلیان و همراهانش است همچنین با حضور محمد علی صمدی نویسنده و پژوهشگر دفاع مقدس، اخبار جدید پیرامون این مسئله مورد بررسی قرار می‌گیرد.

قرار است در برنامه امشب، شاهد گفت‌وگوی اینترنتی با دکتر عیسی ایوبی از لبنان هم باشیم.

به گزارش سردار بی نشان خانواده کاظم اخوان، خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی همراه حاج احمد متوسلیان در واکنش به اظهارنظرها و اتفاقات اخیر، دلنوشته‌ای را در اختیار خبرگزاری تسنیم  قرار دادند که مشروح آن را در ادامه بخوانید:

درست جناب آقای احسان حسنی در سی و هشتمین سالگرد ربوده شدن برادرمان کاظم اخوان خبرنگار خبرگزاری جممهوری اسلامی و دیپلمات‌های ایرانی حاج احمد متوسلیان، تقی رستگارمقدم و سیدمحسن موسوی در لبنان یک بار دیگر نشان داد که اخوان بودن فقط به نام خانوادگی نیست.

احسان حسنی مسئول سازمان هنری رسانه‌ای اوج، حمید داودآبادی روزنامه‌نگار محقق و پژوهشگر دفاع مقدس و نادر طالب‌زاده مستند‌ساز و کارگردان انقلابی اندیشه‌ورز نیز اخوان ما هستند که در حق برادران مظلوم خود کم نگذاشته و حق برادری را به واقع به جا آورده‌اند که اگر بگوییم احسان، حمید و نادر تنها کسانی نبودند که در سی و هشت سال گذشته سرنوشت نامعلوم برادران خود را مطالبه کردند اما تأثیرگذارترین این افراد بوده‌اند و در این راه زحمات زیادی را به جان پذیرفتند.

خوب می‌دانیم برادر حمید با چه خون دلی کتاب‌های کمین جوالای، راز احمد، و سی و هفت سال را نوشت و چاپ کرد و اگر همت عالی احسان عزیز نبود هیچگاه فیلم نگار بی‌خبر و ایستاده در غبار اجازه ساخت و پخش پیدا نمی‌کرد و نادر که در برنامه‌های رسانه‌ای خود پیوسته در حال رمزگشایی از پرونده چهار شهروند ایرانی بوده استف برخود لازم می‌دانیم سپاس فراوان را تقدیم یکایک آنان نماییم که مرهون تلاشهای خستگی‌ناپذیر این عزیزان هستیم چرا که سرنوشت دیپلمات‌های ربوده شده ایرانی را در این چهار دهه با طرح سؤال و یا حتی چالش به دور از هرگونه مصلحت‌نگری و عافیت‌طلبی مورد توجه قرار داده و با شجاعت حقایق را برملاء کرده‌اند، توفیق آنان را از خداوند بزرگ خواهانیم.

اعلام پیدا شدن پیراهن خونین یوسف و در آوردن او از چاه فراموشی طبیعی بود که مورد انکار و اعتراض قرار گیرد احسان به درستی با جملاتی کلیدی مطالبی را در یادداشت خود مطرح کرد که حرف دل ما در تمام این سالها بود و مکرر نوشتیم و گفتیم اما کسی به آن گوش نکرد و اهمیت نداد ما نیز انسانی هستیم تو هم چیزی بگو چشم و دلت گوش و زبان دارد.

احسان جان درونم شرحه شرحه است سخن از زبان ما می‌گویی، آنچه را که خیلی‌ها از آن در تمام سی و هشت سال گذشته خبر داشتند، اما بنا بر مصالحی که نمی‌دانیم چیست و هیچگاه حتی به جهت انسانی این حق را نیافتیم بدانیم که چه کسانی و چرا سرنوشتی خیلی دور و خیلی نزدیک برای آنان رقم زده‌اند، از بی‌خبری ما و ملت بزرگ ایران چی به آنها می‌رسد، چرا نباید بدانیم بر عزیرانمان چه گذشته است، حکایت از چه کنم که سینه سینه مالامال درد است اما مرهمی نیست. سالهاست از خویشتن خویش جدا شده‌ایم. کاظم تو هر چه دیر بیایی هنوز برای ما زود است اما نمی‌دانم روز آمدنت چه روزی خواهد بود اما بوی پیراهن یوسف می‌آید و دیدار نزدیک است. سالهای سخت با این روزگار برزخی‌ ساخته‌ایم، تا ید بیضایی به در آید و به پنهان‌کاری، عدم صداقت و صراحت پیان دهد.

دیری است که از روی دل آرای تو دوریم

محتاج بیان نیست ه مشتاق حضوریم

زین قصه پر غصه عجب نیست شکستن

هرچند که با حوصله‌ی سنگ صبوریم (سایه)

مشهدالرضا - خانواده کاظم اخوان

به گزارش سردار بی نشان به نقل از روابط عمومی برنامه «سلام صبح بخیر»، نادر طالب‌زاده مستندساز و پژوهشگر با حضور در برنامه صبحگاهی شبکه سوم سیما درباره ادعاهای مطرح شده درباره شهادت احمد متوسلیان و یادداشت احسان محمد حسنی مسئول سازمان هنری رسانه‌ای اوج در مورد مطالبه وضعیت حاج احمد متوسلیان گفت: مطلب احسان محمد حسنی در خصوص حاج احمد متوسلیان کاملاً درست و دقیق است چرا که این اتفاق افتاده است و شواهدی نیز ناظر بر این اتفاق موجود است. سوال من این است که چرا هر زمان که حرفی از تفحص و بررسی در مکانی که شاهدان و کارشناسان، مدعی دفن احمد متوسلیان در آن هستند، افرادی در داخل کشور مانع این اتفاق می‌شوند.

وی در ادامه افزود: برخی از شاهدان عینی و موثق که به ایران نیز دعوت شدند و به گواهشان هم سلولی حاج احمد بودند و حتی در صدا و سیما حضور پیدا کردند و تلویزیون نیز صحبت‌هایشان را پخش کرد، چرا ادعایشان توسط مقامات پیگیری نمی‌شود. ترجیح ما بر این است که حاج احمد متوسلیان زنده باشد ولی حرف ما این است شما چرا یک سند از زنده بودن وی نشان نمی‌دهید.

نادر طالب‌زاده در واکنش به بخشی از یادداشت احسان محمدحسنی درباره اینکه برخی به دنبال «زنده نمایی» احمد متوسلیان هستند اظهار داشت: متوجه موانع تفحص حاج احمد نمی‌شویم چون در شرایط امروز واقعاً با توجه به تشخیص محل دفن پیگیری این موضوع کار سختی نیست ولی هر بار در حالی که لبنانی‌ها همکاری می‌کنند ولی با مخالفت مسئولین ایرانی روبرو می‌گردد. شاید مصلحت و دیپلماسی می‌خواهد همچنان در این وهم بمانند که احمد متوسلیان در لبنان زنده است و حتماً خیراتی برای برخی از گروه‌ها و تشکل‌ها دارد.

وی ادامه داد: بارها از پرفسور ایوبی به عنوان شاهد شهادت احمد متوسلیان دعوت به گفتگو کرده‌اند ولی هر بار پس از حضور وی، ساعت‌ها پشت در بسته سفارت خانه منتظرش گذاشته‌اند و امکان ملاقات را نداده‌اند. شبکه المنار نیز مصاحبه‌ای مفصل با وی کرده‌اند که مجوز پخش مصاحبه را نیز در صدا و سیما نداده‌اند. باید تکلیف دیپلمات‌های ما مشخص شود و مردم حق دارند از سرنوشت شهیدشان با خبر شوند.

طالب زاده در بخش دیگری از صحبت‌هایش گفت: دو شاهد ناظر ماجرا هستند که یکی عیسی ایوبی استاد علوم سیاسی در دانشگاه سوربن فرانسه از هم سلولی‌های احمد متوسلیان است که در لبنان اسیر بود و از نزدیک از وضعیت حاج احمد با جزییات کامل با خبر بود و دیگری پیرمردی که هم اکنون نیز زنده است که شاهد محل دقیق دفن احمد متوسلیان و هم‌رزمانش در لبنان بود.

وی بیان کرد: بنده نیز عیسی شریفی را به تهران دعوت کردم و در مراسمی که در باغ موزه دفاع مقدس برگزار شد به عنوان سخنران همراه خود بردم اما نکته جالبی که در آنجا اتفاق افتاد این بود که آقای شریفی نحوه شهادت و تیرباران احمد متوسلیان را روایت می‌کرد و مترجم آن مراسم حرف‌ها را کاملاً برعکس ترجمه می‌کرد و نکات دیگری را می‌گفت.

این مستند ساز در پایان خاطر نشان کرد: حزب الله لبنان برای تحقیق و تفحص در این باره کاری نمی‌کند تا کمیته پیگیری ۴ دیپلمات ربوده شده در ایران مجوز پیگیری دهند و به شدت تابع مسئولین ایرانی در این باره هستند. ما هم امیدواریم هر چه زودتر سرنوشت این ۴ دیپلمات عزیزمان مشخص شود.

به گزارش سردار بی نشان به نقل از  خبرگزاری فارس، 14 تیر سالگرد ربوده شدن حاج‌ احمد متوسلیان و سه همراهش به دست نیروهای فالانژ (شبه‌نظامی) به مقصد نامعلومی بود که همچنان پس از گذشت سه دهه نتیجه پیگیری از احوال این فرمانده بزرگ در هاله‌ای از ابهام است. اما دلیل اینکه علی‌رغم دستگاه‌های پر‌قدرت امنیتی و قضایی جمهوری اسلامی چرا تا‌کنون نتیجه‌ای برای این پرونده حاصل نشده جای بحث و تامل است.

طی این سال‌ها حرف‌ها و حدیث‌های زیادی مبنی بر زنده بودن یا به شهادت رسیدن این عزیزان بیان شده است اما هیچ گاه سندی در رد یا تایید هیچ یک از این ادعاها ارائه نشده و خانواده چهار دیپلمات بیش از بقیه مردم چشم انتظار سرنوشت عزیزان خود هستند. دوستان و اطرافیان آنها طی این سال‌ها تلاش بسیاری کرده‌اند تا شاید اطلاعاتی به دست آوردند اما هر بار با در بسته مواجه شده‌اند و جز اطلاعاتی محو و غیر قابل اتکا چیزی دستگیرشان نشده است.

در این میان نادر طالب‌زاده با فردی در لبنان آشنا شده به نام «عیسی الایوبی». همان کسی که ادعا می‌کند 10 روزی را به چهار دیپلمات ایرانی در زندان اسرائیل محبوس بوده و طبق مشاهداتش معتقد است آنها به شهادت رسیده‌اند.

او از جمله افرادی است که در راه مبارزه علیه رژیم اشغالگر مدتی از دوران جوانی‌اش را در بند این رژیم بوده که پس از مدتی آزاد شده و به لبنان برگشته است. ما نیز بر آن شدیم تا دقایقی با این فرد به صحبت بنشینم و ببینیم ماجرای مشاهداتش از چه قرار است.

عیسی می‌گوید: «حرف‌هایی که من بیان می‌کنم در خصوص احمد متوسلیان مشاهدات عینی‌ام است و سند این ماجرا نیز خود بنده هستم. هرچند با بیان این وقایع زندگی خود را به خطر انداختم در حالی که هیچ نفعی هم در این ماجرا برایم متصور نخواهد بود که مثلا بگویم برای این منفعت حرف‌هایی را مطرح می‌کنم.

انگیزه‌ام از انتشار این خاطرات و مشاهدات بیان حق و حقیقت است. عده‌ای از من خواسته‌اند برای صحبت‌هایم درخصوص به شهادت رسیدن احمد متوسلیان و همراهانش سند ارائه کنم در حالی که تاکنون افرادی که اصرار دارند وی زنده است و در اختیار اسرائیلی‌ها است کوچک‌ترین سندی ارائه نداده‌اند.»

*وظیفه‌ای برای متقاعد کردن مردم و مسئولان ایرانی ندارم

من سندی برای این صحبت‌هایم. ندارم قبول یا رد حرف‌هایم توسط شما برای من تفاوت چندانی ندارد؛ اما وظیفه من بیان مشاهداتم است. بنده وظیفه‌ای برای متقاعد کردن مردم و مسئولان ایرانی ندارم؛ تنها آنچه دیده‌ و لمس کرده‌ام منتقل می‌کنم.

*ماجرای آزادی‌ام از زندان پیچیده و ویژه است

من چند ماهی به دلیل مبارزه علیه رژیم صهیونیستی در زندان‌های رژیم اشغالگر بودم که به دلیل نفوذ خانوادگی‌ای که در لبنان داشتم و با توجه به فشارهایی که آوردند از زندان آزاد شدم. ماجرای آزادی‌ام از زندان یک مقدار پیچیده و ویژه است. قبل از بازداشتم یکی از مسئولان حزب قومی عربی سوریه در شمال لبنان بودم. این گروه یک گروه مقاومت ضد اسرائیلی است که بعد از آزادی هم مسئول دفتر سیاسی همین گروه شدم.

*کافی است پیگیری کنید مسئول سیستم اطلاعات سوریه در حوزه شمال لبنان چه کسی بوده

برخی می‌پرسند این همه سال از دیدار شما با این چهار نفر می‌گذرد؛ پس چرا حالا به فکر انتشار خاطرات‌تان افتاده‌اید؟ باید بگویم زمانی که من از زندان آزاد شدم مرا نزد نیروهای امنیتی لبنان که از دوستان خودم بودند، بردند. آن زمان همه اطلاعات و مشاهداتم را به مقامات امنیتی سوری و لبنانی هم منتقل کردم. افرادی که من گزارش‌ها را به آنها دادم همین الان هم در دولت سوریه و در سرویس امنیتی این کشور صاحب جایگاه هستند؛ ولی به دلایل مسائل امنیتی در مصاحبه نمی‌توانم اسم آنها را ببرم. برای اینکه مطمئن شوید سراغ چه کسی بروید کافی است پیگیری کنید که مسئول سیستم اطلاعات سوریه در آن زمان در حوزه شمال لبنان چه کسی بوده است.

*نمی‌دانم چرا عده‌ای مقابل صحبت‌های من مقاومت می‌کنند

نمی‌دانم چرا عده‌ای مقابل صحبت‌های من مقاومت می‌کنند. خب من مدتی بعد از آزادی‌ام اقدام به بازگو کردن اطلاعاتم از این چهار مرد برای مسئولان ایرانی هم کردم؛ اما در ایران با توجه به برخوردهای صورت گرفته که تصور کردم یک دلیل سیاسی وجود دارد، مانعی ایجاد کردند برای بررسی گفته‌هایم. با این وجود طی 20 سال گذشته تلاش کردم مشاهدات خودم را درباره این ماجرا منتقل کنم. روایتی که وجود داشت این بود که اسرائیلی‌ها اقدام به ربودن متوسلیان و همراهانش در آن خودرو کردند ولی از نظر من واقعیت امر این نیست. ولی آنها اصرار زیادی دارند که بگویند وی توسط اسرائیلی‌ها دستگیر و زندانی شده است و بر همین مبنا تلاش کردند فضا را به سمتی هدایت کنند که امکان مذاکره غیرمستقیم میان ایران و اسرائیل برای تبادل ایجاد شود. طی این مدت بعد از اینکه متوجه شدم علاقه‌ای به شنیدن شدن صحبت‌های من وجود ندارد تلاشی برای ارتباط با سفارت ایران انجام دادم. با تنها کسی که توانستم جلسه‌ای داشته باشم رائد موسوی، پسر محسن موسوی، کاردار وقت ایران در سوریه و یکی از چهار نفری که ربوده شده، بود. او پس از شنیدن حرف‌هایم متقاعد نشد و در واکنش به صحبت‌هایم گفت آنچه من شنیده‌ام متفاوت است از چیزهایی که تو مطرح می‌کنی. من به او گفتم تنها آنچه دیده‌ام به شما منتقل کردم.

*دلیلی برای دروغ گفتن ندارم

می پرسند آیا در آن سلول غیر از من و چهار دیپلمات ایرانی فرد دیگری هم بود یا خیر؟ یا اینکه به چه دلیل شما با آنها هم سلول شده بودید؟ شاید واقعا جای مطرح کردن این سوال‌ها باشد اما من دلیلی برای دروغ گفتن ندارم ولی شما هم این را در نظر بگیرید که هیچ جنایات و اقدامی بدون نقص انجام نمی‌شود. اگر شرایط آن روز لبنان را در نظر بگیرید متوجه خواهید شد که شرایط پیچیده‌ای بوده و من این اتفاق را یک اشتباه از جانب این گروه می‌دانم. شاید تصور اینها این بوده است که من جان سالم از شکنجه بیرون نخواهم برد.

روزی که من به سلول دیپلمات‌های ایرانی منتقل شدم سه هفته بود که تحت شکنجه بودم و تا قبل از آن در یک سلول انفرادی نگه داشته می‌شدم. این بازداشتگاه در لبنان و در بخشی از شهر بیروت واقع شده بود که «ایلی حبیقه» مسئول این زندان و بازداشتگاه بود.

تصور آنها این بود که با مذاکراتی بین مقامات ایرانی و فالانژها به زودی آزاد خواهند شد

در 10 روزی که من با آنها در یک سلول بودم حرف‌هایی بین‌مان مطرح شد اما پیامی به من منتقل نکردند. ولی تصور آنها این بود که بعد از ربوده شدن آنها توسط فالانژها، مذاکراتی بین مقامات ایرانی و این گروه صورت خواهد گرفت و آنها به زودی آزاد خواهند شد. از طرفی دیگر شرایط من بسیار متفاوت بود و تصور می‌کردم کسی پیگیر ماجرای من نیست و در نهایت کشته خواهم شد. اما چیزی که تعجب مرا بر‌می‌انگیزد این است که فالانژها چرا باید دیپلمات‌های ایرانی را به شهادت برسانند؛ در صورتی که اسیر مهم را برای مذاکره و تبادل نگه می‌دارند اما آنها را کشتند و مرا هم پس از چهار ماه آزاد کردند!

*فالانژها بعد از دستگیری از سمت و جایگاه این افراد مطلع شدند

سلولی که ما در آن نگهداری می‌شدیم سلول بدی نبود. از این جهت که برای مثال ما خودمان غذای خودمان را درست می‌کردیم. تازه چای درست به سبک ایرانی و ملحفه هم داشتیم. یک چراغ پخت و پز وجود داشت و بچه‌ها اگر چیزی احتیاج داشتند به در سلول می‌زدند و تقاضا می‌کردند. تا جایی که من شاهد بودم برخورد بد یا شکنجه‌ای با آنها صورت نگرفته بود. ممکن است قبلا مورد بازجویی و شکنجه‌ قرار گرفته بودند ولی تا موقعی که من آنجا بودم چنین چیزی را به من نگفتند.

با توجه به برداشت من و صحبت‌هایی که بین ما رد و بدل شد حدودا چهار یا پنج ماه بود که دستگیر شده بودند و فکر می‌کنم زمانی که فالانژها آنها را دستگیر کرده بودند تازه از سمت و جایگاه این افراد مطلع شدند.

*متوجه شدم که متوسلیان مقام بالاتری نسبت به بقیه دارد

با توجه به شناختی که از فالانژها دارم کسی نیست که از زیر دست آنها بدون شکنجه بیرون بیاید؛ ولی این شکنجه‌ها به نظر می‌رسد در اوایل دستگیری‌شان صورت گرفته باشد. در این خصوص ما صحبتی با هم نکردیم. آنها همدیگر را با اسم کوچک صدا می‌کردند و خودشان را هم به من با اسم کوچک معرفی کردند. ولی با توجه به رفتار صورت گرفته و برخوردشان این برداشت را کردم که احمد مقام بالاتری نسبت به بقیه دارد؛ چون هر موقع که او شروع به صحبت می‌کرد آنها با دقت گوش می‌دادند.

*او در زندان معروف بود به حاج‌احمد

او در زندان معروف بود به حاج احمد و بقیه هم با عنوان‌های کاظم و محسن و تقی صدا زده می‌شدند. یادم می‌آید که تقی رستگار در زندان آواز هم می‌خواند. اما انتظار نداشته باشید بعد از 20 سال که زبان فارسی هم بلد نبودم بتوانم بگویم چه می‌خواند؟ ولی آهنگ و ریتم چیزی که می‌خواند بیشتر حماسی بود.

*حاج‌احمد خیلی به عربی مسلط نبود

سلول‌مان در یک زیرزمین واقع شده بود. ما توسط پلکانی مارپیچ از فضای خارجی به سلول منتقل شدیم. بعد از اینکه مرا شکنجه دادند و به سلول منتقل کردند سه روز طول کشید که به حالت عادی برگردم و طی این سه روز احمد متوسلیان بیشتر از بقیه به من رسیدگی می‌کرد. بعد از اینکه شرایط بهتری پیدا کردم شروع کردیم به صحبت کردن و ارتباط گرفتن و با هم غذا می‌خوردیم. اولین صحبت‌هایی که میان ما رد و بدل شد این بود که دلیل دستگیری من چه بوده است؟ دو نفر عربی بلد بودند؛ محسن موسوی و احمد متوسلیان. حاج احمد خیلی به عربی مسلط نبود و تنها با عربی دست و پا شکسته تلاش می‌کرد منظورش را منتقل کند. او و محسن علاوه بر مباحث مذهبی به صحبت‌کردن درخصوص مسائل سیاسی علاقه‌مند بودند. برخورد زندانبان‌ها و مسئولان زندان با دیپلمات‌های ایرانی خوب بود و برایشان مواد غذایی تهیه می‌کردند و میوه می‌آوردند. من هم از این برخورد بی‌بهره نبودم و به واسطه امکاناتی که برای آنها فراهم می‌شد من هم استفاده می‌کردم.

*تقی رستگار کمتر در حرف‌ها و بحث‌ها مشارکت می‌کرد

حاج‌احمد نسبت به من خیلی دلسوز بود. اگر برای مثال غذا نمی‌خوردم یا حتی کم می‌خوردم پیگیر می‌شد و دلیل آن را می‌پرسید. در میان چهار نفر تقی رستگار کمتر در حرف‌ها و بحث‌ها و صحبت‌ها مشارکت می‌کرد.

ورودی زندان مثل در چاه بود؛ باز می‌شد و این زندان یک زندان مخفی بود. داخل سلول حمام و دستشویی بود ولی در سلول‌هایی که قبل و بعد از همراهی با دیپلمات‌های ایرانی بودم سلول‌ها کوچک‌تر بود که امکانات بسیار کمتری داشت. سلول حاج احمد متوسلیان حدودا سه متر در سه متر بود.

*همیشه به امامت حاج‌احمد نمازشان را به جماعت می‌خواندند

در این 10 روز صبح که بیدار می‌شدیم یکی از ایرانی‌ها صبحانه را آماده می‌کرد و بعد از آن می‌نشستیم گپ می‌زدیم. بعد برای نماز ظهر وضو می‌گرفتند و همیشه به امامت حاج‌احمد نمازشان را به جماعت می‌خواندند.

*به متوسلیان گفتم من مسلمانم ولی نماز نمی‌خوانم

زندانبان‌ها بعضی وقت‌ها روزی یک بار یا دوبار مراجعه و سوال می‌کردند آیا چیزی احتیاج دارید یا خیر. آنها هم این چهارنفر را با اسم کوچک صدا می‌کردند و برای من جای تعجب بود؛ چون هر کسی یک کد داشت و مرا با کد صدا می‌زدند ولی آنها را با اسم کوچک صدا می‌کردند. بعد از سه چهار روز اول که به حالت عادی برگشتم یکی دو روز طول کشید به صورت کامل با گروه ایرانی ارتباط برقرار کنم. من مسلمان بودم ولی عامل به اسلام نبودم. زمانی که می‌دیدم آنها نماز جماعت می‌خوانند و من فقط آنها را نگاه می‌کنم احساس خوبی نداشتم. برای همین رفتم به حاج احمد که پیش نماز بود گفتم من مسلمانم ولی نماز نمی‌خوانم و دوست دارم در نماز خواندن با شما همراه شوم. حاج احمد به من گفت اجباری در دین نیست ولی اگر می‌خواهی می‌توانم به تو آموزش بدهم. به او گفتم نماز خواندن را بلدم چون مسلمان هستم ولی در فرایض دینی بیشتر برای خواندن نمازهای عید و نماز جمعه اکتفا کردم و در خواندن نمازهای یومیه تعلل داشتم. اگر اجازه دهید با شما همراه شوم. همین بهانه‌ای شد برای بحث‌های مذهبی میان من و حاج احمد و محسن موسوی. در صحبت‌هایی که میان ما صورت می‌گرفت حاج احمد بیشتر به دنبال درک بیشتر از لبنان و منطقه بود. از طرف دیگر من اطلاع زیادی از ایران و انقلاب ایران نداشتم. تنها تصورم این بود که با انقلاب در ایران و روی کار آمدن زمامداران جدید، سیاستی جدید در پیش گرفته خواهد شد و افرادی که خواستار این سیاست‌های جدید هستند محدودند ولی حاج‌‌احمد به من توضیح داد که سیاست‌های جدید بعد از انقلاب خواسته مردم است و محدود به مسئولان جدید نیست. علاوه بر بحث‌هایی که میان من و ایرانی‌ها در سلول صورت می‌گرفت چهار ایرانی با هم نیز جلسات گفت‌وگو داشتند که برای اینکه من زبان آنها را متوجه نمی‌شدم هر‌از‌چندگاهی بخشی از محتوای صحبت‌های خود را برای من توضیح می‌دادند. غذا را همه با مشارکت هم درست می‌کردند ولی آشپز اصلی کاظم بود. کاظم خیلی اهل حرف زدن نبود و سعی می‌کرد خودش را با کار مشغول کند.

*حاج‌احمد گفت من ازدواج نکردم

خصوصیت بارزی که از احمد متوسلیان در ذهن من مانده توانایی رهبری او بود. برای مثال زمانی که اختلافاتی میان ایرانی‌ها به وجود می‌آمد او وساطت می‌کرد و به بحث خاتمه می‌داد. وقتی از او درباره خانواده‌اش پرسیدم گفت من ازدواج نکرده ‌ام.

*سرتیم افرادی که ما را از زندان خارج کردند خود «ایلی حبیقه» بود

بعد از 10 روز یک شب نیروهای فالانژ وارد سلول ما شدند و دستبند به دست‌هایمان زدند و یک کیسه سر ما کشیدند تا از سلول به بیرون منتقل‌مان کنند. سوار جیب‌های نظامی شدیم. البته همه ما را سوار یک ماشین نکردند؛ سوار ماشین‌های متعدد شدیم. هوا تاریک بود و من متوجه نشدم چه کسی کنار من هست یا بقیه در کدام ماشین سوار شدند.. سرتیم افرادی که ما را از زندان خارج کردند خود «ایلی حبیقه» بود که از صدایش او را تشخیص دادم. ما را کنار دریایی که فاصله زیادی تا زندان نداشت بردند و از ماشین پیاده کردند. هر کدام‌مان را در گوشه‌ای مستقر کردند به صورتی که نور چراغ‌های ماشین به صورت ما برخورد می‌کرد. نیروهای فالانژ حدودا 15 تا 20 نفر بودند. پوششی که روی سر ما بود کامل نبود و زمانی که نور چراغ‌های ماشین به سمت ما بود تا حدودی اطراف خود را مشاهده می‌کردیم. ماشین‌ها حدود 5 یا 6 جیب نظامی بودند. تیراندازی شروع و تیرهای زیادی شلیک شد و من صدای برخورد با بدن‌ها و افتادن آنها را می‌شنیدم. یکی از سربازها که در نزدیکی من بود، آمد گفت اجازه بده من به این رسیدگی بکنم. تصور من این بود که او می‌خواهد افتخار کشتن من را داشته باشد. تیراندازی حدود پنج دقیقه طول کشید؛ در صورتی که برای کشتن چند نفر این همه وقت نیاز نبود. یکی به سراغ من آمد، مرا گرفت و داخل جیب انداخت و بقیه نیز سوار ماشین شدند و ماشین‌ها را روشن کردند و راه افتادند و مرا به همان زندان برگرداندند ولی به سلولی دیگر که انفرادی بود.

*متوسلیان می‌گفت زندانی که در آن هستیم در مقابل زندان زمان شاه هتل 5 ستاره است

زمانی که درباره مشکلات منطقه و فلسطین با حاج احمد صحبت می‌کردم به من می‌گفت نگران نباش دوست من. هزاران ایرانی آماده‌اند کمک کنند به لبنان. آنها خواهند آمد و به شما کمک می‌کنند؛ نه‌تنها لبنان آزاد می‌شود بلکه اسرائیل را نابود خواهند کرد و فلسطین و قدس شریف هم آزاد می‌شود. بارها این جمله را تکرار می‌کرد! همیشه این کلمه النصر لنا و پیروزی از آن ماست ورد زبانش بود و بسیار از آن استفاده می‌کرد. او همیشه می‌گفت دشمن اصلی ما اسرائیل است. حرف دیگرش که برایم جالب بود تجربیاتش از زندان‌های زمان شاه بود. او می‌گفت زندانی که در آن هستیم در مقابل زندان زمان شاه هتل پنج ستاره است.

*معتقدم سمیر جعجع دستور اعدام را داد

همانطور که گفتم رفتار زندانبان‌ها با دیپلمات‌های ایرانی خوب بود اما شب آخر که برای بردن ما اقدام کردند رفتارشان تقریبا تغییر کرده بود و بسیار تند و خشن با من و دیپلمات‌های ایرانی برخورد کردند. به احمد متوسلیان گفتند که وسایلت را جمع کن، می‌خواهیم برویم و او گفت من وسایلی ندارم، آماده‌ام و مشخص بود که دستور جدیدی رسیده است. اعتقاد من این است که اعدام دیپلمات‌های ایرانی توسط سمیر جعجع صورت گرفته است.

*با تطبیق عکس‌های منتشرشده حاج احمد و همراهانش را شناختم

چیزی که قبل از تیراندازی آنها می‌گفتند شهادتین بود و فریاد الله‌اکبر. بین همدیگر سخنی رد و بدل نمی‌کردند ولی متوجه می‌شدم به زبان عربی و بعضا فارسی ذکر می‌گفتند و دعا می‌کردند. بعد از اینکه آزاد شدم در رسانه‌ها اخبار مربوط به ربوده شدن چهار دیپلمات ایرانی را شنیدم. بررسی کردم و با تطبیق عکس‌های منتشرشده حاج احمد و همراهانش را شناختم.

*سرویس امنیتی و وزارت خارجه ایران در جریان اطلاعات من هست

حدود 20 سال است که سرویس امنیتی و وزارت خارجه ایران در جریان اطلاعات من هست ولی اینکه چرا تمایلی به پیگیری آن نداشته و به من مراجعه نکرده‌اند جای سوال دارد. من فکر می‌کنم مشکل ابهام پرونده حاج احمد و همراهانش در داخل ایران است نه خارج از آن. این احساس به من دست داده است که برخی در ایران ترجیح می‌دهند آنچه را دوست دارند بشنوند تا واقعیت را. برای همین، حاضر به شنیدن حرف‌هایم نیستند. اگر شنیدن این مساله که حاج احمد متوسلیان زنده است و توسط اسرائیلی‌ها نگهداری می‌شود خوشحال‌تان می‌کند مهم نیست و می‌توانید دلتان را به آن خوش کنید. سیدحسن نصرالله اگر یک درصد احتمال می‌داد دیپلمات‌های ایرانی زنده و در اختیار اسرائیلی‌ها هستند حتما همه تلاش خود را می‌کرد که به نحوی آنها را آزاد یا مبادله کند.

*انتظار داشتم در ایران رفتارها مانند حاج‌احمد باشد

در این سفر مرا به همایشی دعوت کردند تا در مورد این موضوع و خاطراتم صحبت کنم. با توجه به اینکه میهمان آن جلسه بودم انتظار برخورد بهتری داشتم که حداقل سوال‌ها حول محور مشاهدات و حرف‌های من درخصوص اسرای ایرانی باشد. اما حتی خانواده دیپلمات‌های ایرانی هم علاقه‌ای برای شنیدن جزئیات مشاهداتم نداشتند و به حرف‌هایم توجهی نکردند. آنهایی که در کنفرانس برایشان مساله احمد مهم بود بدون اینکه به من مراجعه کنند و خواستار توضیح بشوند کنفرانس را ترک کردند و من هم به هتل منتقل شدم؛ بدون اینکه سوالی از من شود. انتظارم این بود زمانی که به ایران می‌آیم همانطور که حاج احمد با لطف و مهربانی با من رفتار کرد خانواده دیپلمات‌های ایرانی و سایرین با من بهتر برخورد کنند. می‌خواستم به خانواده آنها بگویم شرایط بستگان‌شان در زندان چگونه و برخورد آنها با من محبت‌آمیز بوده است. می‌خواستم از عزیزان‌شان به آنها بگویم ولی نخواستند صحبت‌هایم را بشنوند و سالن را ترک کردند.

*دوست داشتم محبت‌های حاج‌احمد را در زندان جبران کنم

یک روز به حاج احمد گفتم ایرانی‌ها فارس هستند و ارتباط‌شان با مقاومت اسلامی چیست؟ چرا خودشان را در این کار دخیل می‌کنند؟ حاج‌احمد گفت مردم ایران متفاوتند و عاشق مقاومت و مبارزه هستند. من با این امید به ایران آمدم که حرف‌هایم شنیده شود و بتوانم کمکی کنم ولی برخورد مناسبی با من نشد. دوست داشتم محبت‌های حاج‌احمد را در زندان جبران کنم ولی این فرصت را هم به من ندادند.

به گزارش سردار بی نشان به نقل از خبرگزاری میزان، روز چهارشنبه مراسمی به مناسبت یادبود حاج احمد متوسلیان و همراهانش برگزار شد که متاسفانه با حواشی نا خوشایندی همراه بود. حواشی‌ای که باعث شد مهمان برنامه یعنی عیسی الایوبی که برای بیان خاطراتش از حاج احمد آمده بود ناراحت از سالن خارج شود.

نادر طالب زاده که این مهمان را دعوت کرده بود ضمن گلایه از برگزار کنندگان این مراسم گفت: پنج سال پیش وقتی آقای «تیری میسان» به ایران سفر کرد برای اولین بار نام «عیسی الایوبی» را در آن جلسه شنیدم. او به من گفت: فردی را می‌شناسم که آخرین شاهد چهار دیپلمات ایرانی بوده است. بعد از اینکه من از ماجرا مطلع شدم و اینکه چنین فردی وجود دارد تصمیم گرفتم در این خصوص اقداماتی انجام دهم و با او صحبت کنم، ولی به دلیل بیماری‌ای که بر من حادث شد امکان پیگیری ماجرا را نداشتم. با بهبود وضعیت جسمی‌ام طی برنامه‌ای و در یک تماس اسکایپی از «عیسی الایوبی» دعوت کردم در برنامه راز حضور پیدا کند. بعد از این برنامه بنا داشتم وی را برای کنفرانس «افق نو» به تهران دعوت کنم، ولی با خبر شدم کنفرانس «سلحشوران دفاع مقدس» قرار است به مناسبت بزرگداشت حاج‌احمد متوسلیان برگزار شود و از من خواسته شد وی را برای این مراسم دعوت کنم. کمک کردم الایوبی برای شرکت در این مراسم به ایران بیاید.

بعد از آن همایش و نحوه برخورد‌ها متوجه شدم گویا بنایی برای حل این پرونده وجود ندارد؛ چون قبلا هم از او در سفارت ایران در بیروت صحبت کرده بودم و قرار بود جلسه‌ای با حضورش برگزار شود و صحبت‌های او را بشنوند، ولی چنین جلسه‌ای برگزار نشد. علاوه‌بر اطلاعات درباره چهار دیپلمات ایرانی پیش از شهادت شاهد دیگری وجود دارد که محل دفن چهار دیپلمات را می‌داند و شاهد این ماجرا بوده است. این مطالب را نیز سفارت مطلع شده، اما در این خصوص نیز پیگیری نشده است.

منطقی این است که وقتی کسی ادعایی می‌کند در خصوص مساله مهمی حداقل حرف‌های او شنیده شود، ولی حتی صحبت‌های وی شنیده هم نشد. اراده قوی‌ای وجود داشت برای اینکه مانع شنیده شدن صحبت‌های عیسی الایوبی شود. تمام قرائن و شواهدی که وجود دارد تایید می‌کند که صحبت‌های وی واقعیت دارد، اما هیچ تلاشی برای پیگیری این حرف‌ها صورت نگرفته است.

اینکه ایوبی حقیقت را می‌گوید یا نه یک مساله است و شنیدن حرف‌های او یک بحث دیگر. جالب اینجاست که همان کسی که مسئول پرونده طی حدود ۲۰ سال بوده مانع این کار شده است. صحبت من این است که ما اطلاع نسبتا دقیق از محل دفن چهار دیپلمات ایرانی داریم. اما چرا در مقابل پیگیری این مساله مقاومت می‌شود؟ گرفتن مجوز بررسی این موضوع در لبنان چقدر زحمت دارد؟ آیا واقعا این چهار دیپلمات ارزش ندارند که این شواهد در موردشان پیگیری شود؟ افرادی که مانع تحقیقات این پرونده می‌شوند باید بدانند تا یک زمانی می‌توانند مخفی‌کاری کنند.

 ۲۰ سال پیش همه این مسائل در رسانه‌های خارجی مطرح شده است. آرشیو آن در جراید روزنامه‌های لبنان موجود است که در کتاب حمید داودآبادی هم ذکر شده است. رفتاری که با عیسی الایوبی در کنفرانس «سلحشوران دفاع مقدس» شد بزرگ‌ترین توهین بود به این موضوع. زمانی که بحث بسیار جدی مطرح می‌شود و زمانی که عیسی الایوبی داشت از لحظه شهادت احمد متوسلیان صحبت می‌کرد مجری برنامه را قطع و یک تصویر ساختگی پخش می‌کند که نشان می‌دهد حاج‌احمد متوسلیان زنده است و از زندان‌های تل‌آویو در حال ارسال پیام به مردم ایران است.

درست همان زمانی که عیسی می‌گوید چهار دیپلمات ایرانی شهید شده‌اند با پخش تصاویری احساسی می‌گویند آن‌ها زنده‌اند. همه چیز را به بازی گرفته‌اند. در برنامه‌ای که یک شاهد عینی مشاهداتش را بیان می‌کند جای این شوخی‌ها نیست. حرف ما این است که محل مشخص شده دفن دیپلمات‌های ایرانی کنده شود و بررسی شود.

برخی حاضرند حاج‌احمد زیر خاک و بتن مدفون بماند، ولی قصه و روایت آن‌ها از ماجرا خدشه‌دار نشود. برای داستانی که هیچ مدرکی برای آن ندارند به قول برادر آقای متوسلیان حتی یک عکس از این ماجرا به ما نشان نداده‌اند. در لبنان پر از مافیاهای سیاسی است. عیسی الایوبی با بیان این صحبت‌ها جان خود را به خطر انداخته است؛ چون قاتل‌های دیپلمات‌های ایرانی هم‌اکنون حضور دارند و در قدرت هستند. وقتی حقایق مشخص شود افرادی که مانع از انتشار این صحبت‌ها شده‌اند جلوی خدا شرمنده خواهند شد.

من پنج سفر به لبنان برای این ماجرا رفتم و مساله را طی دو مرحله پیگیری کردم؛ مرحله قبل از دیپلمات‌ها و بعد از شهادت. به من گفته شده است که از ۱۷ پرونده مطرح شده درباره دیپلمات‌های ربوده شده پرونده‌ای که بنده پیگیر آن بودم نزدیک‌ترین پرونده به واقعیت بوده است. ولی این پرونده در مرحله اقدام آن مافیایی که در ایران وجود دارد مانع کار شده است. البته این مانع شدن‌ها دیگر کارساز نیست و با اطلاع مردم و مطالبه مردمی فضا عوض خواهد شد.

اقدامی که باید انجام شود این است که مسئولان بروند در محل دفن شهدا که محدوده آن مشخص است با همکاری دولت لبنان حفاری کنند و آن زمان همه چیز مشخص می‌شود.